Op zoek naar dat Kerstgevoel...

Een tiental dagen gelegen had ik het er nog over met mijn dochter...
"heb jij nu het gevoel dat het bijna Kerstmis is?"
Neen, zij had ook nog geen kerstvibes gevoeld...

Later, toen ik deze week in Antwerpen moest werken en s'morgens vroeg over de keyserlei liep
vielen mij de duizenden lichtjes op die de straat versieren.  Niemand leek echter hier maar
enige notie van te nemen.  Iedereen liep gehaast door, zonder ook maar op te kijken of
een ademtel te nemen om naar dat lichtfestijn te kijken, laat staan een voorbijganger een glimlach te schenken.

Vorige zaterdag gingen we samen winkelen, een gezellig moeder/dochter-moment, inclusief kleindochters.  Maar dat "kerstgevoel" waar ik naar verlangde om het te voelen, dat was er nog niet echt.

En dan, plots, uit het niets en totaal onverwacht, in alle eenvoud was het er gisteravond.  Onstaan uit heel gewone dingen.
Ik kon mijn zoon een kleine dienst bewijzen door heel even iets op te halen voor hem, gewoon fijn iemand te kunnen helpen...
Het was echter al vrij laat - zo'n 20h30 en ik moest nog met het document bij mijn dochter langsgaan om het in te scannen en door te sturen.  Een warm welkom van de kleindochters die snel uit hun bed kwamen om nog een knuffel te geven.  Mijn dochter die me een kom versgemaakte soep aanbiedt omdat ik nog niet heb gegeten, een gezellige babbel.  Voor we het weten is het 22.00 uur.
En ik voel me gewoon gelukkig, een warm hart, dankbaar voor wat is.  Plots overviel mij  het gevoel in de chrsitsmasspirit te zitten en ik genoot van dat gevoel van verbondenheid en rust.

En toen ik in mijn auto stapte om huiswaarts te rijden dacht bij mezelf...neen, ik dacht niet, ik voelde : hier draait het om, dit is kerstmis.  we hoeven het niet buiten ons te zoeken, het zit in ons, in hele kleine dingen.

en vandaag zet dat gevoel zich gewoon door : in de post mocht ik een kaartje ontvangen van iemand die ik via loopbaanbegeleiding mocht begeleiden.  Het feit dat deze persoon de moeite deed om via deze weg zijn dankbaarheid te uiten raakt me echt, op een meer dan goede manier.  Een kleine attentie die me ontzettend veel plezier en deugd doet!

Moraal van het verhaal voor mij?  Op deze manier kan het alle dagen Kerstmis zijn!!! Magisch toch?

Een filmpje op youtube voor iedereen onder ons die zo graag VERANDERING IN DE WERELD wil zien : Neem een kwartiertje de tijd en luister naar de toespraak van deze man.  Hij vat samen waar alles omdraait!  Als metafoor gebruikt hij het leven bij de NAVY.  Prachtig!  Eigenlijk een fantastische kerst- en nieuwjaarsspeech!

Admiral McRaven's Commencement Speech at UT Austin

http//www.facebook.com/omeletocom/videos/10153784404909494/

Wat ik nog even wil zeggen?

Dank u wel om deel uit te maken van mijn leven, van ver of dichtbij!
Van ganser harte wens ik ieder van jullie
EENVOUD 
OPRECHTE MENSELIJKHEID EN BETROKKENHEID
en
BOVENAL EEN WARM HART, 365 DAGEN LANG

Bedankt om er te zijn, op welke manier dan ook, in heden, verleden en toekomst!

Geniet van wat 2016 je brengt!

Hartegroet

Marleen

PS; en Jij, wat geeft jou dat warme gevoel waar kerstmis eigenlijk om draait?  Ik hoor het graag!

Een kind bij de hand...inzicht

Gisterochtend voelde ik me een beetje depri...ken je dat, zo een dipje en je kan
niet echt zeggen waar dat nu zo opeens weer vandaan komt?
En terwijl de wereld ontwaakte was ik op weg naar het werk.
Opeens werd ik geraakt door het beeld van kleine ukjes aan de hand van mama of papa
op weg naar school.  Het leek wel of ik alleen hen kon zien.

Een voor een kruisten ze mijn pad...en telkens werd mijn blik getrokken naar dat handje veilig en wel in de grote hand.  Vol vertrouwen stapten ze mee.
Ik voelde me plots zo ontroerd...gevolgd door een gevoel van heimwee
Heimwee naar dat gevoel van veiligheid, je beschermd en geleid voelen

Af en toe was er eentje die vrolijk liep te huppelen.

Ik voelde een stil verlangen naar de "dag van toen".  en besefte dat het kind in mij geraakt was
maar op een goede manier.  Er was daar niemand om me zo maar bij de hand te nemen.
Maar ik kon me nog wel heel levendig het gevoel oproepen van hand in hand lopen met mijn ondertussen ex-man.  Ik voelde me veilig, geleid, mijn hand paste in de zijne.

Neen, ik voelde me niet triestig!  gewoon heel bewust van een verlangen
Heel bewust van de waarde van dat kleine gebaar
een gebaar van verbinding
een gebaar van iemand de hand reiken bij vallen en opstaan.

..en nogmaals...er was daar niemand die ik zo maar bij de hand kon nemen
dus heb ik zachtjes mijn hand op mijn hart gelegd
dankbaar voor dit helende gevoel
want ik besefte dat het beeld van die kinderen met hun ouders een warm gevoel hadden opgeroepen
geen pijn of verdriet, maar een warme herinnering die ik kan koesteren en meenemen

en het leek alsof in mijn hoofd spontaan radio Nostalgie werd aangezet.
eerst schoot de titel "neem eens een kind bij de hand" me te binnen.  Dit werd snel gevolgd door "hier laat ik je los tim".

Dit maakte me bewust dat het ook belangrijk is die hand te leren loslaten.  Zowel voor de volwassene als het kind.
En overspoeld door een warm helend gevoel had ik bijna zin om te huppelen....dankbaar voor dit inzicht.  Het is fijn geraakt te worden in je hart door deze kleine maar zo waardevolle gebaren!  Grappig hé, dat niemand van deze mensen weten welk kado ze me gisteren zo maar hebben gegeven.